Op vakantie zie je ook de overeenkomsten. Of je nu kijkt in Witteveen of Wenen, Balinge of Berlijn, Mantinge of Milaan, de kontjes van kokette puberdames zijn gepropt in nauwe spijkerbroeken met enorme gaten in de pijpen. Vroeger was de spijkerbroek de slijtvaste werkbroek bij uitstek, gedragen door mijnwerkers en bouwvakkers. Echter het enige eelt dat de jongedames tegenwoordig hebben is op de telefoonvingers. De broeken zijn door de fabrikant voor-gesleten.
Zelf bracht ik mijn moeder tot wanhoop, als jongen versleet ik ritsen spijkerbroeken, door de slidings tijdens het voetballen op het schoolplein. Na wat repareer werkzaamheden kon mijn gescheurde spijkerbroek echt niet meer en verdween in de vuilnisbak. Beter had zij de broeken in een kluis kunnen bewaren, want dergelijke authentiek beschadigde broeken zijn tegenwoordig goud waard. Mijn mooiste modelletjes hadden niet misstaan op de catwalk in Milaan.
Vervolgens werd de spijkerbroek in mijn leven onderdeel van het studenten uniform. Dagelijks liep de broek van collegezaal naar kroeg en ging alleen even uit voor een potje ballen. Even, slechts kort, bleef de broek in de kast ten faveure van een net pak, er moest brood op de plank komen. Maar tegenwoordig hangt de broek veelal werkloos in de kast. Thuis vraagt men of er iets belangrijks is, wanneer ik een spijkerbroek draag. Om het huis veelal gehuld in rommelkleding, maar meestal ben ik een ¨Middle Aged Man In Lycra¨, oftewel MIMAL, zoals ik ooit wellicht ook provo, yup of nimby ben genoemd. Een MIMAL,leert mij de krant, is een oude fietser in opzichtige wielerkleding.
Rini Wagtmans
Op mijn favoriete retro wielershirt staat Molteni een Italiaanse sponsor, maar wereldberoemd gefietst door Eddy Merckx, een van de beste renners ooit. Dit shirt is een garantie voor leuke gesprekken met generatiegenoten. Of het nu op Het Dwingelderveld is of op een pontje bij Tiel. Steevast een gesprekje over wielrennen. Uiteraard over de kannibaal Eddy, die geen wedstrijd wilde verliezen, ooit was hij boos op zijn beste knecht omdat hij de gele trui pakte. Rini Wagtmans liet zich de volgende dag op achterstand rijden, hij wist wie de baas was en hem vorstelijk betaalde. Rini is een van mijn favoriete renners met veel verhalen. De meesterknecht van Eddy stond bekend als beste afdaler van het peloton, kneep ook nooit in zijn remmen om snelheid te minderen, maar gebruikte zijn schoenen die hij na afloop van een bergetappe kon weggooien. Hoe gek een leven kan lopen, uiteindelijk is hij in Kazachstan verzeild geraakt en werd zelfs Honorair Consul van de republiek van Kazachstan.
Italië is een land met een fantastische wielergeschiedenis, de tweestrijd tussen Coppi en Bartali is legendarisch, verhalen met ook een romantisch tintje, altijd was er ook de mooie witte dame in het spel. Vandaar wellicht dat het ook hier nu nog wemelt van de MIMAL´s. Oudere heren op leeftijd die uiterst gesoigneerd op de kekke racefietsjes hun rondjes rijden. Uiteraard kennen zij Eddy Merckx ook, wellicht herinneren ze zelfs ook Rini nog, maar zijn naam uitspreken, dat lukt niet.